Dat Johr in't Hahnenmoor

Freujohr:

Dat Jaohr in`t Haohnenmoor
Dat witte Wullgress bleihet all
dor an den schwatten Kolk.
In Struuk un Heide twittket lies
dat lüttke Vaogelvolk.
De Läiwink stigg mit „Tirili“,
so piel tau´n Himmel upp,
de Barken greunt, de Kuckuck röpp,
de Goliep tüütet uck.
Vörbie is Haogel, Ies un Schnei,
de Sünne schinnt so hell un kloor,
de bunte Kurrhaohn kullert luut:
Is Maitied nu in´t Hahnenmoor!

Sommer:

De heite Middagsünne brennt
un dwerig dreiht de Wind.
DorWääenstruuk un Bäntengress
de rosa Heide schinnt.
So seut de junge Honnig rück;
de Immen vuller Fliet!
Den Freesenweg de Wand´rer gaht,
eer Weg so stuur un wiet.
Se rösset an den Brümmbeerbusk
un plücket seute Beeren dor.
Et greutet eer de Sünnendau:
Is Sommer nu in´t Haohnenmoor

Harfst:

Vörbie nu aal de Vaogelsang,
de Heide bleiht nich mehr.
De Gööse treckt nao´n Süden tau
bi Sturm un Regenweer.
Dor fallt de Bärkenblööre sacht,
goldgääle, brun un rot:
de Wind un Rägen in de Rucht
dor flügg ´ne bunte Äntenschoor.
Mit Schnötern fallt se upp de Kuhl´:
Ist Harfsttied nu in´t Moor!

Winter:

De vitten Flocken fleiget sacht
herdaol ut Himmelshand.
De Kuhlen dick dat Ies bedeckt
un Schnei dat wiede Land.
Kein Vaogel sing mehr in de Heid´,
all Loof un Gress nu doot;
in frisken Schnei ein neiet Spöör
van Mümmel-Haosenpoot.
Kein greunen Topp tau finnen nu,
de Barken staoht so kaohl un soor.
In deipen Schlaop ligg Pütt un Schloot:
Is Winter nu in´t Haohnenmoor!